Η ιστορία του μικρού σύννεφου...

  Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια πόλη που οι άνθρωποι της αγαπούσαν πολύ τον ήλιο αλλά καθόλου, μα καθόλου, το σύννεφο! Δεν το αγαπούσαν γιατί το σύννεφο έφερνε τη βροχή και οι μεγάλοι  δεν ήθελαν να βρέχει, γιατί όταν έβρεχε δυσκολεύονταν να πάνε στις δουλειές τους, έπρεπε να κρατάνε ομπρέλες, βρέχονταν τα ρούχα τους, κρύωναν....Ούτε τα  παιδιά όμως  ήθελαν τη βροχή γιατί τους χάλαγε το παιχνίδι και οι μαμάδες δεν τα άφηναν να βγουν έξω...

     Έτσι λοιπόν αποφάσισαν μια μέρα να διώξουν για πάντα το σύννεφο... Μαζεύτηκαν όλοι στο πιο ψηλό σημείο της πόλης τους, ένα λόφο, και κάλεσαν τον ήλιο και το σύννεφο να τους μιλήσουν. Είπαν στον ήλιο πως τον αγαπούσαν και τον ήθελαν όλη την ώρα στον ουρανό και στο  καημένο το συννεφάκι είπαν πως δεν το ήθελαν καθόλου...να μαζέψει μάλιστα γρήγορα- γρήγορα τα πράγματά του να φύγει  και να μην ξανάρθει ποτέ στην πόλη τους...

    Μάταια ο ήλιος προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη... Το συννεφάκι βούρκωσε και μερικά δάκρυα άρχισαν να φεύγουν από τα μάτια του.. Ορίστε !!! φώναξαν τότε οι άνθρωποι....

-Πάλι θα βρέξει και θα μας κάνει χάλια!

-Και δεν έχουμε ομπρέλες

- Μηηηηηη!!! Έχουμε απλώσει μπουγάδες...

-Θέλαμε να πάμε εκδρομή!!!!

Το συννεφάκι ρούφηξε τη μύτη του και προσπάθησε να σταματήσει να κλαίει...αλλά δεν μπορούσε....

-Φύγε, Φύγε, Φύγεεεεεεεεεεεεε!!!! Φώναξαν όλοι στη στιγμή, και το συννεφάκι γύρισε την πλάτη του και έφυγε....

Ο ήλιος ήταν φοβερά στεναχωρημένος.

-Διώξατε τον φίλο μου, τους είπε, και με ποιόν θα παίζω εγώ στον ουρανό;

-Κάνατε μεγάλο λάθος τους φώναξε, αλλά οι άνθρωποι ήδη είχαν αρχίσει να φεύγουν και κανένας δεν τον άκουσε.

    Οι μέρες περνούσαν και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι. Στον ουρανό τους ήταν μόνο ο ήλιος και ποτέ κανένα κλαψιάρικο συννεφάκι... Τα παιδιά έπαιζαν όλη μέρα έξω, οι μεγάλοι πήγαιναν για δουλειά χαρούμενοι, οι μαμάδες άπλωναν μπουγάδες ξένοιαστες... Ώσπου ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, μετά από πολύ καιρό, την χαρά έκοψε μια δυνατή κραυγή!  ΑΜΑΝ!!! ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΝΕΡΟ!!! Όλοι πάγωσαν , έτρεξαν στις βρύσες τους , τις άνοιξαν, αλλά δεν έβγαινε ούτε μια τόση δα σταγονίτσα νερού. Πανικός!!! Έτρεξαν στο ποταμάκι... Ήταν στεγνό... Έτρεξαν στη λίμνη.... Στεγνά και εκεί... Πήραν τα αυτοκίνητά τους και πήγαν στη θάλασσα... Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν είχε μείνει και εκεί... Άδεια και στεγνή... Μόνο άμμος και ψάρια να κλαίνε... Άρχισαν τότε όλοι να φωνάζουν και να κλαίνε... Τί θα κάνουμε;;; Τί πάθαμε;;; Ποιός μας έκλεψε το νερό;;; Τί θα πίνουμε;;;; Κανείς δεν ήξερε...

    Ο ήλιος όμως που τους έβλεπε από ψηλά κατάλαβε τι έγινε και  κατέβηκε χαμηλά να τους εξηγήσει:

-          Από τότε που διώξατε το σύννεφο, τους είπε, σταμάτησε να βρέχει και έτσι σταμάτησε να γεμίζει νερό και το ποτάμι και η θάλασσα, και εσείς ήπιατε όλο το νερό... Για να μπορέσει να ξαναγεμίσει , πρέπει να βρείτε το συννεφάκι και ν ατου παρακαλέσετε να γυρίσει πίσω για να βρέξει και να έχετε νερό....

    Οι άνθρωποι τα έχασαν , δεν το είχαν σκεφτεί αυτό ποτέ. Αμέσως άρχισαν όλοι να ψάχνουν το συννεφάκι... Έψαξαν παντού, πάνω στα δέντρα, κάτω από τα δέντρα, μέσα σε κουβάδες, κάτω από κουβάδες, μέσα σε σπίτια, έξω από τα σπίτια, μέσα στις τσάντες τους, κάτω από μανιτάρια, μέσα στο δάσος... αλλά δεν το βρήκαν πουθενά... Απογοητευμένοι ανέβηκαν στον λόφο και φώναξαν τον ήλιο.

-Ήλιε, ήλιε, ήλιεεεεεεεεε έλα λίγο σε παρακαλούμε

-Τί θέλετε;

-Θέλουμε σε παρακαλούμε να μας βοηθήσεις! να βρεις το συννεφάκι και να του πεις πως το θέλουμε πίσω!!!

-Είστε σίγουροι;;; Δεν θα το διώξετε πάλι;

-Είμαστε σίγουροιοιοιοιοιοι! Φώναξαν όλοι με μια φωνή!!!

    Μετά από αυτό ο ήλος ξεκίνησε να βρει το φίλο του το συννεφάκι! Έψαξε παντού, αλλά εκείνο πουθενά! Ρώτησε τα πουλιά αλλά ούτε και εκείνα ήξεραν να του πουν που είναι. Ρώτησε όμως και τα αστέρια και ένα μικρό αστεράκι του είπε πως το σύννεφο που ψάχνει είναι κρυμμένο σε νια σπηλιά και δεν βγαίνει ποτέ έξω γιατί είναι πολύ λυπημένο και όλο κλαίει. Ο ήλιος έτρεξε γρήγορα εκεί που του είπε το αστεράκι  και βρήκε τον φίλο του κρυμμένο και λυπημένο!

-Έλα του είπε είναι ώρα να γυρίσεις πίσω...

 – Ο ο όχι είπε εκείνο... Αφού δεν με θέλουν....

 – Σε θέλουν , είπε ο ήλιος. Μετάνιωσαν που σε έδιωξαν και με έστειλαν να σε φέρω πίσω...

–Αλήθεια;;;; Ρώτησε το συννεφάκι. Γιούπιιιιιιιιιιι!!!! Μάζεψε τα πράγματα του και ξεκίνησαν να γυρίσουν πίσω....

     Όταν επέστρεψαν βρήκαν τους ανθρώπους να περιμένουν στο λόφο! Ήταν όλοι τους εκεί!!! Από τον πιο μικρό στον πιο μεγάλο!!! Μόλις είδαν τον ήλιο αγκαλιά με το σύννεφο άρχισαν να χειροκροτούν και να γελάνε!!! Καλώς όρισες πίσω συννεφάκι μας, φώναζαν! Συγγνώμη που σε διώξαμε και σε στεναχωρήσαμε!!! Δεν είχαμε καταλάβει πόσο σημαντικό είσαι!!!! Μην φύγεις ποτέ ποτέ ξανά!!! Τότε έγινε κάτι μαγικό!!!! Το σύννεφο από την πολλή χαρά του άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του δάκρυα και σταγόνες βροχής έπεφταν στους ανθρώπους και στο χώμα.... Βρέχειιιιιι Φώναξαν όλοι!!! Ζήτω!!!! Το σύννεφο άρχισε να κλαίει τόσο πολύ που γρήγορα γέμισε το ποταμάκι , ή λίμνη  και η θάλασσα νερό και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι!!! Είχαν πάλι νερό να πιουν!!!

-          Πρέπει να σας εξηγήσω κάτι είπε τότε ο ήλιος. Το συννεφάκι δεν κλαίει χωρίς λόγο. Εμείς στον ουρανό παίζουμε όπως και εσείς... Το συννεφάκι λοιπόν όταν καμιά φορά χάνει στο κρυφτό, ή όταν πέφτει από απροσεξία στο κυνηγητό και χτυπά το γόνατό του , πονάει και κλαίει! Όπως και εσείς... Κλαίει όμως και από χαρά , να, όπως τώρα!!! Δεν θέλει να σας χαλά την μέρα... απλά συμβαίνει χωρίς να το θέλει , όπως ακριβώς και στα παιδιά...

-          Καταλαβαίνουμεεεεεε!!!!!! Δεν μας πειράζει!!! Φώναξαν δυνατά τα παιδιά!!

Από τότε και μετά, αν καμιά φορά βρέχει κανέναν δεν πειράζει! Κοιτάνε ψηλά και χαμογελάνε!!! Ξέρουν πως είτε το σύννεφο  στο κυνηγητό έπεσε ή έχασε στο κρυφτό....