Η προσωπική μου εμπειρία είναι πως άλλαξα ,..τα παιδιά με
άλλαξαν. Βγήκα έξω από την αίθουσα…πέρα από τους τοίχους. Στο σχολείο που είμαι
έχουμε στόχο με τα παιδιά, να προσπαθήσουμε να κάνουμε οικείους τους τοίχους
του σχολείου. Να βγάλουμε τις αφίσες και τις τοιχογραφίες που είχε κάνει μια
πολύ ταλαντούχα μαμά και να κάνουμε τις δικές μας παρεμβάσεις. Είναι πολύ
σημαντικό κομμάτι, γιατί έρευνες έχουν δείξει πως η συμπεριφορά των παιδιών που
ζουν σε ένα σχολικό περιβάλλον κατάλληλο για παιδιά, έχουν δραματικά πιο χαμηλά
ποσοστά επιθετικότητας. Και αυτό είναι λογικό . Αισθάνονται το χώρο δικό τους.
Όπως το δωμάτιό τους.
Θα αντιμετωπίσουμε τεράστιες δυσκολίες και αντιδράσεις.
Πέρυσι για παράδειγμα, μια-μια εξαφανίζονταν οι μεγάλες εργασίες που είχαν
κάνει τα παιδιά. Ανακάλυψα πως τις έσκιζε ο επιστάτης γιατί είχε βάψει με τα
ίδια του τα χέρια τους τοίχους και δεν ήθελε να χαλάσει το χρώμα. Και δυστυχώς
ο διευθυντής δεν με βοήθησε να το διαχειριστώ γιατί δεν ήθελε να διαταράξει τη
σχέση του με τον επιστάτη…
Έχω την αίσθηση πως το σύστημα μας τραβαει σε μια διάσταση
δημόσιου υπάλληλου. Αλλά δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν είμαστε καν δάσκαλοι
με την κλασική έννοια. Είμαστε εικαστικοί. Ας μην το ξεχνάμε και ας μην
φοβόμαστε να το προβάλουμε.
Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει κατασκευάσει έναν δάσκαλο
(κινδυνεύουμε και εμείς από αυτήν την επιδημία) που πολύ σύντομα αφυδατώνεται,
χάνει τον ενθουσιασμό του και την διάθεση για καινοτομίες. Αντί να εξελίσσεται
και να γίνεται καλύτερος στον παιδαγωγικό του ρόλο, σύντομα διαπιστώνει πως
έχει να αντιμετωπίσει άλλου είδους ζητήματα, σε ένα σχολικό περιβάλλον που
μάλλον είναι εχθρικό για εκείνον και είναι δομημένο με έναν τέτοιο τρόπο που θα
τον δυσκολέψει παρά θα τον ενθαρρύνει στη δουλειά του.
Μην αρνηθείτε την ιδιότητα του εικαστικού. Μην φοβηθείτε να βγάλετε την
δύναμή σας, τη ματιά σας. Ο ίδιος ο χώρος των εικαστικών, το έχει διαχωρίσει:
θα γίνεις είτε καλλιτέχνης είτε εκπαιδευτικός, δηλαδη, Δημόσιος υπάλληλος. Και
αυτό είναι τόσο λάθος. Παράγουμε πολιτισμό. Παρεμβαίνουμε στην κοινωνία. Ποιος
παρεμβαίνει περισσότερο; εκείνος που θα πουλήσει 3 έργα σε μια γκαλερί και θα
γράψει ο επιμελητής ένα κειμενο που θα το διαβάσουν κάποιοι φίλοι και κάποιοι
επαγγελματίες της τέχνης, ή ένας εικαστικός που αγγίζει και βαφτίζει στην τέχνη
400 παιδιά την εβδομάδα;
Το σχολείο, χρειάζεται τους εικαστικούς γιατί μόνο εμείς
μπορούμε να οδηγήσουμε τα παιδιά σε αυτές τις εμπειρίες, γιατί οι ίδιοι έχουμε
αυτήν την βιωματική εμπειρία με την τέχνη.
Οι ψυχίατροι/ ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως είμαστε εικαστικοί
επειδή μέσα από την δημιουργία θέλουμε να εκτονώσουμε το Τραύμα, την παιδική
τραυματική εμπειρία που μπορεί να έχει διαφορετική διάσταση για τον καθένα μας.
Από την άλλη, ειδικοί όπως ο Γκάρντερ (Πολλαπλή νοημοσύνη) υποστηρίζουν πως
είναι κάποιος εικαστικός γιατί ο εγκέφαλός του λειτούργει με έναν συγκριμένο
τρόπο, με το δεξή πλευρικό λοβό. Αντιλαμβανόμαστε με διαφορετικο τροπο τις
εικόνες του κόσμου, από ότι ένας μαθηματικός, ένας μουσικός ή ένας φιλόλογος.
Έτσι όποια θεωρία και αν διαλέξουμε εκείνη του Τραύματος ή
εκείνη την Πολλαπλής νοημοσύνης και οι δυο αποδεικνύουν πως μόνο ένας
εικαστικός μπορεί να φέρει το παιδί σε αυτήν την κατανόηση του κόσμου.
Θυμηθείτε τη Vecchi. Μόνο εκείνη είδε το φως από τα δέντρα.
Πόσες φορές έχουν γελάσει μαζί μας όταν σταματάμε με ενθουσιασμό για να
παρατηρήσουμε μια σκιά, μια μουτζούρα στον τοίχο. Αντιλαμβανόμαστε την αρμόνια
και τις αισθητικές σχέσεις ενώ οι άλλοι δεν μπορούν, γιατί απλά το νευρικό τους
σύστημα λειτούργει διαφορετικά από το δικό μας. Κάτι σαν να λέμε, εμείς
βλέπουμε με ευρυγωνιο φακό τον κόσμο και οι άλλοι με αναλογικό παλαιου τυπου.
Κάπως έτσι.
Η σχέση μας με την τέχνη είναι βιωματική. Είναι στην καρδιά
της ύπαρξης μας. Τα vibes μας είναι τέτοια που το παιδί μπορεί να εμπιστευτεί.
Τα παιδιά του δημοτικού είναι σε μια ηλικιακή φάση περισσότερο τα μικρά, που το να εκφραστούν μέσα από τις τέχνες και
ιδιαίτερα μέσα από τη ζωγραφική, είναι κάτι σαν τη φυσική τους γλώσσα,. Είμαστε
εκείνοι που μιλάμε αυτήν την γλώσσα. Καταλαβαινόμαστε. Τους παρέχουμε ασφάλεια
και κατανόηση
Έτσι κλείνοντας να θυμάστε αυτές τις λέξεις φράσεις κλειδιά:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,
ΑΠΟΔΟΧΗ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Πηγή: http://elenakarayanni.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου